عجیب ترین محل برای پنهان شدن آلودگی ها! ، کشف آلودگی در عمیق ترین و دورافتاده ترین نقطه زمین - مجله فروشگاه

به گزارش خبرنگاران و به نقل از ساینس الرت، من عضوی از تیمی بودم که اخیرا آلاینده های ساخت بشر را در یکی از عمیق ترین و دورافتاده ترین مکان های روی زمین کشف نموده اند. این مکان گودال آتاکاما در عمق 8000 متری اقیانوس آرام است.

وجود بی فنیل های پلی کلرینه (PCB) در چنین مکان دورافتاده ای بر یک واقعیت حیاتی تاکید می نماید: هیچ مکانی روی زمین عاری از آلودگی نیست. پی سی بی ها در مقادیر زیادی از دهه 1930 تا 1970، بیشتر در نیمکره شمالی فراوری و در تجهیزات الکتریکی، رنگ ها، خنک نماینده ها و بسیاری از محصولات دیگر استفاده می شدند.

در دهه 1960، مشخص شد که آنها به زندگی دریایی آسیب می رسانند و این امر منجر به ممنوعیت تقریبا دنیای استفاده از آنها در اواسط دهه 1970 شد. با این حال، از آنجایی که تجزیه پی سی بی ها چندین دهه طول می کشد، آن ها می توانند مسافت های طولانی را طی نمایند و به مکان هایی بسیار دورتر از جایی که برای اولین بار استفاده شده بودند بروند و به وسیله جریان های اقیانوسی، بادها و رودخانه ها به گردش خود ادامه می دهند.

مطالعه ما در خندق آتاکاما انجام شد که عمیق ترین نقطه آن تقریبا به مقدار ارتفاع هیمالیا است. ما رسوب را از پنج سایت در خندق در اعماق مختلف از 2500 تا 8085 متر جمع آوری کردیم و هر نمونه را به پنج لایه، از رسوبات سطحی گرفته تا لایه های عمیق تر گِل، برش دادیم و پی سی بی را در همه آنها یافتیم.

آلاینده ها به پلانکتون مرده می چسبند

در آن قسمت از دنیا، جریان های اقیانوسی آب های سرد و غنی از مواد مغذی را به سطح می آورند، که به معنی تعداد زیادی پلانکتون است (موجودات کوچکی در انتهای شبکه غذایی اقیانوس ها.) هنگامی که پلانکتون ها می میرند، سلول های آنها به پایین فرو می روند و آلاینده هایی مانند پی سی بی ها را با خود حمل می نمایند. اما پی سی بی ها به خوبی در آب حل نمی شوند و در عوض ترجیح می دهند به بافت های غنی از چربی و سایر ذرات موجودات زنده یا مرده مانند پلانکتون متصل شوند.

از آنجایی که رسوبات بستر دریا حاوی بقایای زیادی از گیاهان و حیوانات مرده است، به عنوان یک مخزن مهم برای آلاینده هایی مانند PCB عمل می نماید. حدود 60 درصد از PCBهای آزاد شده در طول قرن بیستم در رسوبات اعماق اقیانوس ذخیره می شوند.

گودال عمیقی مانند آتاکاما مانند قیفی عمل می نماید که تکه هایی از گیاهان و جانوران مرده (که دانشمندان از آن به عنوان کربن آلی یاد می نمایند) را جمع می نماید که به وسیله آب حرکت می نمایند.

ما دریافتیم که کربن آلی در عمیق ترین مکان ها در گودال آتاکاما بیشتر از مکان های کم عمق تر تخریب شده است. در عمیق ترین جاها، بعلاوه غلظت های بالاتر پی سی بی در هر گرم کربن آلی در رسوب وجود داشت.

ذخیره آلاینده ها به این معنی است که رسوبات اقیانوس را می توان به عنوان یک آینه گذشته نگر استفاده کرد. می توان مشخص کرد که چه زمانی یک لایه رسوبی در کف دریا انباشته شده و با تجزیه و تحلیل آلاینده ها در لایه های مختلف می توان اطلاعاتی در خصوص غلظت آنها در طول زمان به دست آورد.

آرشیو رسوبات در سنگر آتاکاما ما را شگفت زده کرد. غلظت پی سی بی در رسوبات سطحی در بالاترین اندازه بود، که با آنچه معمولا در دریاچه ها و دریاها می یابیم در تضاد است. به طور معمول، بالاترین غلظت ها در لایه های پایین تر رسوبات یافت می گردد که در دهه 1970 تا 1990 رسوب نموده اند، در پی آن غلظت به سمت سطح کاهش می یابد که منعکس نماینده ممنوعیت و کاهش انتشار پی سی بی ها است.

بیشتر بخوانید:

کشف یک گونه تازه از هیولاهای باستانی 250 میلیون ساله | همکاری دانشمندان و بومیان منطقه

هنوز نمی دانیم چرا آتاکاما فرق دارد. این امکان وجود دارد که ما به مقدار کافی دقیق به رسوبات نگاه ننموده باشیم تا تغییرات کوچک در پی سی بی ها را تشخیص دهیم، یا اینکه غلظت در این گودال عمیق هنوز به اوج خود نرسیده باشد.

چیزی که می توانیم با اطمینان بگوییم این است که بیش از 350 هزار ماده شیمیایی که در حال حاضر در سطح دنیا مورد استفاده قرار می گیرند در نهایت محیط زیست ما را آلوده می نمایند. این آلودگی ها ناپدید نمی شوند و در عمیق ترین گودال های اقیانوسی دنیا ماندگار می شوند.