10 نقش آفرینی برتر در فیلم های مارتین اسکورسیزی - مجله فروشگاه

البته تمام کارهای اسکورسیزی سرشار از جرم و جنایت نیستند، به همین دلیل است که در کارنامه او، به عنوان کارگردان، می توان تعداد زیادی نقش آفرینی درخشان، لطیف و ژرف یافت؛ از راننده تاکسی که به دنبال تمیز کردن شهر است تا یکی از کارگزاران بورس که همه چیز را فدای پول می نماید.

10 نقش آفرینی که در ادامه از آن ها نام می بریم نه تنها بهترین نقش آفرینی های کارنامه اسکورسیزی هستند، بلکه برخی از آن ها در لیست بهترین نقش آفرینی های تاریخ سینما هم جای دارند.

10. گریفین دان در پس از ساعات اداری (After Hours)

• محصول: 1985
• سایر بازیگران: روزانا آرکت، ورنا بلوم
• امتیاز راتن تومیتوز: 89 از 100
• امتیاز متاکریتیک: 90 از 100

پائول هکت مردی است که یک شب معمولی برایش به دنبال اتفاقات ناگوار پی درپی تبدیل به یک کابوس شده است و حالا ناامیدی و خشم او را از پا درآورده اند. گریفین در نقش هکت پیروز می گردد بار دراماتیک نقش را هم زمان با بار درام آن پیش ببرد و با این حال کمدی تلخ حاکم بر کلیت فیلم را هم حفظ کند.

به نظر می رسد که بخش زیادی از بار پس از ساعات اداری بر دوش اجرای دان است و تقریبا در تمام صحنه ها او به خوبی پیروز می گردد که احساسات مناسب برای بروز دادن را انتخاب کند و مخاطبان را شیفته خود سازد، اما هم زمان مواظب است که مرز لودگی را هم رد نکند.

او مردی است گرفتار در چرخه کابوس ها، چرخه هایی که به هم بی ربط هستند، تا زمانی که خلاف آن ثابت می گردد و این مهم است که به چگونگی واکنش دادن دان به این حقایق که طی فیلم، یکی پس از دیگری، برملا می شوند، توجه کنیم. واکنش هایی که بدون آن ها شاید پس از ساعات اداری تبدیل به فیلمی تا این حد درگیرکننده نمی شد.

اجرای گریفین دان گاهی به اندازه ای استرس زا است که به میزان کافی اضطراب در شما ایجاد می نماید تا برای سلامت روانی و جسمانی او نگران شوید و با این حال استعداد کمدی او باعث می گردد که به وقایعی که او را احاطه نموده اند، بخندید.

9. هاروی کایتل در خیابان های پایین شهر (Mean Streets)

• محصول: 1973
• سایر بازیگران: رابرت د نیرو، چه زاره دانووا
• امتیاز راتن تومیتوز: 95 از 100
• امتیاز متاکریتیک: 96 از 100

مضمون اصلی خیابان های پایین شهر، جرم و جنایت نیست. مضمون اصلی آن عظیم شدن و بالغ شدن است، اما به طور اتفاقی محیطی که شخصیت های ما در آن عظیم می شوند، توسط جرم و جنایت احاطه شده است. چارلی کاپا کایتل در این فیلم نقش یک مرد با عقده های روان شناختی را ایفا می نماید که پیش از هر چیز دیگر، یک واقع گرا است. اجرای کایتل گونه ای باتجربه بودن و مطلع بودن را به نمایش می گذارد؛ مردی که آن قدر شاهد چیزهای هولناک بوده است، دیگر نمی تواند درباره چیز بهتری رویاپردازی کند.

اضافه شدن شخصیت ساده لوح و زودباور جانی بوی به فیلم که رابرت د نیرو نقش آن را بازی می نماید، باعث برجسته شدن و معرفی شدن بیشتر و بهتر شخصیت کایتل و اضافه شدن سطوح جدید به شخصیت او می گردد؛ چرا که بدبینی او با وجود جانی و خوش بینی اش و تضاد ایجاد شده، قوی تر از قبل، خود را نشان می دهد و احساس مسؤولیت او نسبت به جانی لایه های جدیدی از شخصیت اش را بروز می دهد.

به عنوان یک فرد مذهبی، کایتل می بایست یک جنبه دیگر هم به شخصیت چارلی اضافه می کرد. چارلی می داند که گناه کار است و می داند که به جهنم می رود، اما به اعمالش ادامه می دهد، نه برای اینکه خودش می خواهد، بلکه برای اینکه مجبور است. به دنبال تضاد بین عقاید و اعمال اش، چارلی درگیر دردی همیشگی است، دردی که کایتل به بهترین شکل ممکن آن را مقابل دوربین آورده است.

8. جک نیکلسون در رفتگان (The Departed)

• محصول: 2006
• سایر بازیگران: لئوناردو دی کاپریو، مت دیمون
• امتیاز راتن تومیتوز: 90 از 100
• امتیاز متاکریتیک: 85 از 100

تقریبا تمام شخصیت هایی که در فیلم رفتگان حیات یافته اند، دو چهره دارند؛ یکی چهره عمومی آن ها و دیگری چهره شخصی اشان. حتی ساده ترین نقشی که در فیلم دیده می گردد، جک نیکلسون در نقش رییس مافیا، هم در ادامه تعیین می نماید که عمیق و چند لایه است. در حالی که شاهد فیلمی با بازی های درخشان هستیم، ذات تهدیدکننده و هراس آور فرانک کاستلو به تنهایی افسون کننده و هنگامی که او در حال سر و سامان دادن قضایا با قاتلان و دزدان می باشد، ترسناک است.

درست مانند سایر شخصیت های فیلم، اجرای نیکلسون سرشار از پیچیدگی های درونی و لایه های عمیق پنهان است. کاستلو شاید یک قاتل بدون پشیمانی به نظر بیاید، اما در حالی که فیلم پیش می رود، تعیین می گردد که او مردی با استعداد و درخشان با نقشه هایی عظیم است که او را از دست تمام کسانی که به دنبال اش هستند، نجات می دهند.

همه اش همین نیست، کاستلو در جریان فیلم، به تدریج به طور غیرمنتظره ای حس دل سوزی و هم ذات پنداری مخاطبان را برمی انگیزاند، چرا که محرک های واقعی و کنش های درونی اش تعیین می شوند. در بیش از یک صحنه نیکلسون مقدار اندکی ترس درون شخصیت کاستلو تزریق می نماید؛ صحنه هایی که حیاتی هستند.

7. پل نیومن در رنگ پول (The Color of Money)

• محصول: 1986
• سایر بازیگران: تام کروز، مری الیزابت مسترآنتونیو
• امتیاز راتن تومیتوز: 89 از 100
• امتیاز متاکریتیک: 77 از 100

اگرچه رنگ پول بهترین فیلم اسکورسیزی نیست، اما یکی از بهترین بازی های کارنامه کاری پل نیومن را در خود جای داده است. نیومن در رنگ پول که ادامه فیلم بیلیاردباز (The Hustler) است، نقشی را بازی می نماید که پیش از این، بیست و پنج سال پیش، به ایفا کردن آن پرداخته بود. نیومن در نقش بیلیاردباز پا به سن گذاشته ای مقابل دوربین می رود که نه تنها به دنبال پرورش دادن استعداد ورزشی مستعدی که تام کروز نقش آن را ایفا می نماید است، بلکه به دنبال آن است که شخصیت او را هم تحت سلطه خود درآورد و از او بازیکنی بسازد که بتواند به راحتی سایر بازیکنان را از رقابت ها کنار بزند.

این جنبه به نیومن اجازه می داد که به شخصیتی کنترل کننده تر و مداخله گرتر تبدیل گردد. او به دنبال دستیابی به این هدف با از بین بردن اعتمادبه نفس دانش آموزان خود آن ها را مطابق با مقررات خاصی بار می آورد و به آن ها شخصیت های خاصی می بخشد. او به مردم نگاهی ابزاری دارد که می توانند تکه تکه شوند و سپس دوباره آن گونه که او می خواهد به هم پیوند داده شوند، ولی با تمام این ها شخصیت نیومن شخصیتی منظم و مقرراتی است که به عقاید خود پایبند است و آن ها را رها نمی نماید.

با وجود این ها نیومن پیروز می گردد که به شخصیت نجابت ببخشد. حتی در لحظه های پرتنش هم او آرام است چون همان طور که تجربه ثابت نموده است، او همیشه نقشه ای در سر دارد.

6. لئوناردو دی کاپریو در گرگ وال استریت (The Wolf of Wall Street)

• محصول: 2013
• سایر بازیگران: جونا هیل، مارگو رابی
• امتیاز راتن تومیتوز: 79 از 100
• امتیاز متاکریتیک: 75 از 100

دی کاپریو در مصاحبه ای، قصه مردی که در گرگ وال استریت نقش او را ایفا می کرد، شبیه به قصه امپراطور کالیگولا دانست؛ رقت انگیز، خود شیفته و درست مانند سایر انسان هایی که در طی جهتشان برای کسب قدرت هرگز نگاهی اخلاقی به اعمال خود نمی اندازند.

در شخصیتی که دی کاپریو نقش آن را ایفا می نماید، عمقی بیش از آن چه ممکن است مخاطب در برداشت اولیه دریافت کند، وجود دارد. او به اندازه ای گیرا است که باعث می گردد مخاطب در طی زمان طولانی فیلم، علاقه خود به جوردن بلفورت را از دست ندهد.

موقعیت های زیادی وجود دارد که تماشای برون ریزی انرژی فراوان دی کاپریو خسته کننده می گردد. او از روی میزها خم می گردد، سخنرانی های انگیزشی ارائه می دهد و مدام آدرنالین شغلی شخصیت را درون رگ های خود تزریق می نماید. همین است که باعث می گردد در نهایت مخاطب درک کند که آن چه به راستی همانند سمی حقیقی، بلفورت را نئشه می نماید، پول است.

چه با آن موافق باشید، چه مخالف، بلفورتی که دی کاپریو به تصویر می کشد، هسته اصلی یکی از جنبه های رویای آمریکایی است؛ کسی که می خواهد به پیروزیت برسد، می خواهد تمام دنیا پیروزیت او را ببینند و برایش مهم نیست که در جهت خود چه میزان ویرانی به بار می آورد.

5. دانیل دی-لوئیس در دارودسته های نیویورکی (Gangs of New York)

• محصول: 2002
• سایر بازیگران: لئوناردو دی کاپریو، کامرون دیاز
• امتیاز راتن تومیتوز: 73 از 100
• امتیاز متاکریتیک: 72 از 100

آیا اینکه یکی از بهترین شخصیت های تاریخ سینما با بازی دانیل دی-لوئیس، تحت کارگردانی مارتین اسکورسیزی، خلق شده است، تعجب آور است؟ به عنوان یکی از پرافتخارترین بازیگرهای سبک متد اکتینگ، دی لوئیس خود را وقف نقش بیل قصاب کرد؛ کسی که در حماسه گنگستری اسکورسیزی دهه 1840 در حال فتح نیویورک همه را قلع و قمع می نماید.

دی لوئیس به میزان زیادی وحشی گری وارد نقش می نماید، چیزی که در سینمای چند دهه اخیر بی همتاست؛ حسی از خشم و تهدید. اجرای او وحشت آور است. او در صدای خود هنگامی که تهدیدی را جاری می سازد یا دستوری صادر می نماید، چگونگی تلفظ و بیان را تغییر می دهد و با این حال دی لوئیس پیروز می گردد که جنبه نرم این شخصیت باورنکردنی را هم به تصویر بکشد.

او حتی پیروز می گردد هم ذات پنداری برانگیزاند، به خصوص هنگامی که روایت فیلم پیش می رود و او از محرک های حقیقی خود و افسوس های گذشته، سخن به میان می آورد. بااین حال اعمال وحشیانه او هم چنان به ما اجازه نمی دهند هنگامی که دی لوئیس روی پرده دیده می گردد، حتی برای لحظه ای آرام بگیریم.

4. کیت بلانشت در هوانورد (The Aviator)

• محصول: 2004
• سایر بازیگران: لئوناردو دی کاپریو، الک بالدوین
• امتیاز راتن تومیتوز: 86 از 100
• امتیاز متاکریتیک: 77 از 100

هوانورد یکی دیگر از فیلم های فوق العاده اسکورسیزی بود که با درخشش دی کاپریو در نقش هاوارد هیوز همراه شد و با توجه به آن چه گفته شد، فیلم احتیاج به بازیگری فوق العاده داشت تا بتواند در مقابل

او نقش کاترین هپبرن را ایفا نماید. دلیل آن ساده است، چرا که در رابطه این دو نفر با هم، هردو به یک اندازه تسلط طلب و مهم بوده اند. قرعه به نام کیت بلانشت افتاد تا شخصیت بازیگر افسانه ای، کاترین هپبرن، را بازآفرینی کند و او پرتره ای خارق العاده ترسیم کرد که توانست برایش یک جایزه اسکار همراه داشته باشد و او را در تاریخ نقش آفرینی، ماندگار کند.

نقش هپبرن در هوانورد بسیار بیشتر از یک نقش تکمیلی برای داستان هاوارد هیوز بود. بلانشت محدوده ای از احساسات و فعل و انفعالات پیچیده را نسبت به هیوز بازتاب می دهد. فعل و انفعالاتی که او را هیجان زده برای دست آوردهای هیوز، مشتاق برای دیدن علاقه آتشین او و به طور هم زمان نگران و مضطرب نسبت به او نشان می دهد.

هر بازیگر دیگری ممکن بود هپبرن را تنها به عنوان شخصیتی مقابل دوربین بیاورد که تنها هدفش تکمیل نمودن داستان هیوز است، اما نقش آفرینی بلانشت یک حیات دوباره برای هپبرن بود، سرشار از اطوار دقیق او و دارای روحی مستقل از هیوز.

3. رابرت دنیرو در راننده تاکسی (Taxi Driver)

• محصول: 1976
• سایر بازیگران: جودی فاستر، هاروی کایتل
• امتیاز راتن تومیتوز: 96 از 100
• امتیاز متاکریتیک: 94 از 100

هسته اصلی راننده تاکسی بر باورپذیری مخاطبان نسبت به تراویس بیکل و جدا افتادن او از سایر مردم دنیا متکی است؛ او می بایست مردی به نظر برسد که از زندگی طبیعی جدا افتاده است و نمی تواند خودش را با زندگی روزانه وقف دهد. بدون این نکته، تراویس نمی توانست اثری را که حالا دارد، داشته باشد و داستان فیلم به سختی می توانست به اندازه ای که حالا هست، درگیر کننده باشد. تمام این مسؤولیت بر دوش رابرت د نیرو بوده است؛ کسی که توانسته با پیروزیت یکی از به یادماندنی ترین شخصیت های پیچیده و آشفته تاریخ سینما را خلق کند.

این میزان از صمیمیت و درگیرکنندگی برای فیلمی مانند راننده تاکسی که به ندرت از زاویه دید تراویس فاصله می گیرد و دنیا اطراف او را اکثرا از نگاه بالا به پایین او مشاهده می نماید، بسبار کمیاب است. همیشه احساس ناامیدی و خشم نسبت به بی اخلاقی هایی که شهر را فراگرفته اند در چشم های او وجود دارد و در حالی که احساسات او در مقابل چشمانش مورد تجاوز قرار می گیرند، او کاری جز تماشا نمی تواند انجام دهد.

آن چه رابرت دنیرو در راننده تاکسی به آن دست می یابد، چیزی است که نعداد کمی از بازیگران توانسته اند در این حد از کمال آن را به دست بیاورند. اجرای او به ما اجازه می دهد که دنیا را از چشمان تراویس بیکل ببینیم. ما درد و انزوای او را، در شدیدترین حالت ممکن، درک می کنیم. احساسات او به وسیله بهترین حرکات چشم، صورت و بدن به ما منتقل می شوند و احساس نگرانی نسبت به شرایط سلامت او درون ما آغاز به رشد کردن می نماید؛ نه از آن رو که ما از او ترسیده ایم، بلکه به آن دلیل که ما نگران او هستیم.

دلیل واضحی برای این وجود دارد که چرا جمله تراویس که می گوید: داری با من حرف می زنی؟ در تاریخ ماندگار شده است، دلیل آن این است که اجرای د نیرو به گونه ای است که خط بعدی که به دنبال این جمله می آید کاملا واضح است: من تنها کسی هستم که اینجاست.

2. جو پشی در رفقای خوب (Goodfellas)

• محصول: 1990
• سایر بازیگران: رابرت د نیرو، ری لیوتا
• امتیاز راتن تومیتوز: 96 از 100
• امتیاز متاکریتیک: 90 از 100

همه ما آن مونولوگ به یادماندنی از جو پشی در اوایل فیلم گانگستری شاهکار اسکورسیزی را به یادداریم؛ آن جایی که او از ری لیوتا می پرسد که چه چیزی درباره او آن قدر باعث خنده

می گردد؟

در کمتر از یک دقیقه پشی توانایی خود در سفر کردن به عمق شخصیت را نشان می دهد. او به سرعت یکی از لحظه های سرزنده و معمولی فیلم را تبدیل به ترسناک ترین لحظه فیلم می نماید. شیوه ای که او به چنین میزان خشم و عصبانیتی می رسد، باعث می گردد محاطبان خیره و مجذوب شوند و حرفی برای گفتن نداشته باشند.

اینکه چگونه پشی با این فیزیک مخصوص خود توانست در نقش تانی دویتو که در واقعیت فردی قد بلند است، به این خوبی ظاهر گردد، تعجب آور است، با این حال قد کوتاه پشی و فریادهای او باعث ایجاد عقده ناپلئونی شد و لایه ای دیگر به شخصیت اضافه نمود.

غرور او در تمام صحنه ها حاکم است و نشان گر این است که نه تنها دویتو وقتی پای اعمال خشونت آمیز در میان باشد یک روانی تمام عیار است، بلکه به اعمال خود افتخار هم می نماید. او آن ها را به عنوان نشانی از مهم بودن خودش می بیند و از نمایش دادن قدرت خود، هر زمان که بخواهد به هر طریقی که بخواهد، ترسی ندارد؛ از کشتن اتفاقی یک مرد بی گناه تا به اشتباه به قتل رساندن مردی که از او قدرتمندتر است.

آتشفشان؛ به نظر می آید تنها لغت مناسب برای توصیف نقش پشی همین است.

1. رابرت دنیرو در گاو خشمگین (Raging bull)

• محصول: 1980
• سایر بازیگران: جو پشی، کتی موریارتی
• امتیاز راتن تومیتوز: 93 از 100
• امتیاز متاکریتیک: 89 از 100

دنیرو برای این نقش 60 پوند (27 کیلوگرم) وزن اضافه نمود تا بتواند نقش جکی لاموتا، بوکسور میان وزن را ایفا نماید. اما همه اش همین نیست. شیوه ای که او صحبت می نماید، حرکت می نماید، نگاه می نماید، همه و همه اش برای نزدیک تر شدن به فیزیک این بوکسور است. آن چه این نقش آفرینی را ماندگار می نماید، آن است که گاو خشمگین بیشتر از آن که فیلمی درباره بوکس باشد، فیلمی درباره کاوش کردن درون یک مرد است که توسط اضطرابی فلج کننده، عدم اعتماد به نفس و خشونتی حیوانی محاصره شده است.

اینجا بود که دنیرو خودش را به عنوان یکی از بهترین بازیگران نسل خودش یا تمام نسل ها ماندگار کرد، چرا که آن چه درباره این فیلم خیره کننده است تنها شدت احساس های او نیست، بلکه گوناگونی و محدوده وسیع آن ها است که مخاطب را شگفت زده می نماید. این شخصیت بی شک یکی از دردآورترین شخصیت های شکاک تاریخ سینما است، در حالی که هم زمان یکی از خشن ترین آنان هم می باشد.

ماجرا زمانی پیچیده تر می گردد که با وجود تمام تغییرهای نفرت انگیز احساسی او، دنیرو به گونه ای عجیب هم ذات پنداری شما را بیرون می کشد و باعث می گردد شما قضاوت خود را زیر سؤال ببرید و برای او دل بسوزانید. سفر او یک تراژدی است که افراد کمی آن را تجربه نموده اند؛ سفری که او در آن نمی تواند جلوی خودش را بگیرد تا هرچیزی که به آن اهمیت می دهد و هرکسی که دوست دارد را نابود نکند.

منبع: tasteofcinema