سرودن شعر اعتراض درد و امید را همزمان می خواهد، شعر یأس با شعر اعتراض تفاوت دارد - مجله فروشگاه

به گزارش خبرنگار حوزه ادبیات و کتاب گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری خبرنگاران، یکی از وظایف شاعران در هر دوره سرودن اشعاری در نقد و تذکرات فرهنگی، اجتماعی و سیاسی است. شعر به عنوان هنر مورد توجه و فراگیر در ایران یکی از بسترهای انتقاد و اعتراض شاعران و مردم است.

برای آنالیز شعر اعتراضی با محمدمهدی سیار مصاحبه کردیم. این شاعر برجسته در مصاحبه با خبرنگار خبرگزاری خبرنگاران، گفت: در تاریخ شعر به لحاظ علمی اگر سابقه و فعلیت شعر اعتراضی را آنالیز کنیم، نتیجه این است که علمداری و میانداری شعر انتقادی و اعتراضی در دست جریانی غیر از جریان اصیل شعر انقلاب نیست. چهره ها و آثار اصلی و شاعران جوان تر و مخافل شعر انتقادی و اعتراضی بیشترش و با کیفت ترینشان مربوط به جریان شعر انقلاب است. این آثار شعرهای شاعرانی است که آنها را به عنوان شاعر انقلاب، مردم و کشور می شناسند.

وی در ادامه اضافه کرد: شعر انقلاب زیرمجموعه ای از شعر اجتماعی است و همه شعرایی که در این نیم قرن دغدغه اجتماعی داشتند بزرگانشان و آنهایی که اهل اندیشه و تعمق بودند با انقلاب این مردم با دفاع مقدس و بعد با رنج های مالی و گلایه های مردم همان ها همراه بودند. این است که اگر کسی شاعر انقلاب نباشد و بعد مدعی شاعر اعتراض باشد، قابل قبول نیست.

این شاعر برجسته اعلام کرد: شعر اجتماعی ما شالوده اش با انقلاب گره خورده از محمدعلی دامغانی تا سلمان هراتی و سید حسن حسینی تا علیرضا قزوه و قیصر امین پور اولین کسانی بودند که پس از انقلاب شعرهای اعتراضی سرودند.

سیار درباره لوازم سرودن شعر اعتراض اعلام کرد: سرودن شعر اعتراض درد و امید را همزمان می خواهد و مخصوصاً این امید را کسی خواهد داشت که بتواند امید به تغییر اوضاع موجود و حرکت به سمت وضع مطلوب را ببیند. در غیراین صورت آن شعر یأس خواهد بود و دیگر شعر اعتراض نیست. معمولاً آنچه می شنویم که در تعارض با حرکت عمومی مردم ایران و انقلاب اسلامی تصور می گردد بیش از آنکه شعر اعتراض باشد شعر یأس است.

انتهای پیغام/4028/